یك #كریمه كه از دودمان نبوت و ولایت است، به جایی می ‌رسد كه امام هشتم و امام نهم (سلام الله علیهما) درباره زیارت او توصیه و سفارش دارند. روایتی از وجود مبارك امام رضا (سلام الله علیه) رسیده است كه فرمود اگر كسی #فاطمه_معصومه را «عَارِفاً بِحَقِّهَا» زیارت كند، بهشت برای او ثابت است. معلوم می ‌شود كریمه اهل بیت، فاطمه معصومه، حقی دارد که بعضی از زائران، به حقش عارف اند و بعضی عارف نیستند.  بعضی او را فقط به عنوان #خواهر امام و #دختر امام و #عمه امام می ‌شناسند و زیارت می‌ كنند؛ اینها ثواب می ‌برند اما نه اینکه به ثواب كامل بار یابند و بعضی ها حق این كریمه را می ‌شناسند كه امام هشتم فرمود هر كس خواهرم را «مَنْ زَارَهَا عَارِفاً بِحَقِّهَا فَلَهُ اَلْجَنَّة» زیارت كند، بهشت برای اوست. اگر كسی عارف به حق وجود مبارك فاطمه معصومه (سلام الله علیها) نبود و یك زیارت عادی و عامی كرد، این چنین نیست كه از فضیلت، محروم باشد، بلکه به اندازه كار خود و درك خود، ثواب می ‌برد؛ ولی آن #ثواب_كامل، برای كسی است كه عارف به #حق_كریمه اهل بیت باشد و او را زیارت كند. #حق_او_چیست تا انسان آن حق را بشناسد؟ آن حضرت را با معرفت به آن حق، زیارت كند؟ حقی كه می‌ توان برای كریمه اهل بیت (سلام الله علیها) ثابت كرد، از راه های متعدد و گوناگون قابل اثبات است؛ ولی روشن ترین و ساده ‌ترین راه، #تحلیل_عمیق_زیارت_نامه آن حضرت است.

مسیر یافتن خودت زمانی آغاز می‌شود

که درک کنی از والدینت جدا هستی.

تو فردی مستقل هستی

با احساسات،

نیازها،

و رؤیاهای منحصر به خودت.

والدینت به تو زندگی داده‌اند

بله

اما صاحب زندگی‌ات نیستند.

افکار تو،

احساسات تو،

آرزوهای تو

تنها متعلق به خودت هستند.

می‌توانی والدینت را دوست داشته باشی

و همچنان با آن‌ها اختلاف نظر داشته باشی.

می‌توانی به آن‌ها احترام بگذاری

و باز هم مسیر خودت را انتخاب کنی.

تو قرار نیست زندگی دومی برای آن‌ها باشی،

بلکه در حال زندگی کردن اولین و تنها شانس زندگی خودت هستی.

در هویت خودت محکم بایست،

تفاوت‌هایت را بپذیر

و مسیر خودت را دنبال کن.

1. **اعتماد**

اعتماد به‌سرعت ایجاد نمی‌شود.

می‌توانید با گذشت زمان آن را پرورش دهید،

اما ممکن است در یک لحظه از دست برود.
2. **همدلی**

این زمانی است که می‌توانید تصور کنید شخص دیگری چه احساسی دارد و دیدگاه او را در نظر بگیرید.

داشتن همدلی پیوند عاشقانه شما را عمیق‌تر می‌کند.
3. **اولویت‌بندی**

شما می‌دانید که پس از تأمین نیازهای خود، شریک زندگی‌تان اولویت شماست.

گاهی اوقات شریک زندگی‌تان ممکن است نتواند شما را در اولویت قرار دهد،

اما هرگز این را به‌عنوان یک نقص نبینید.
4. **ارتباط**

اشکالی ندارد که همه کارها را با شریک خود انجام ندهید.

حتی اگر شما و شریک زندگی‌تان سرگرمی‌ها و علاقه‌های متفاوتی داشته باشید،

می‌توانید با حمایت از آن‌ها در انجام کاری که دوست دارند، ارتباط خود را تقویت کنید.
5. **فضا**

این می‌تواند به شما و شریک زندگی‌تان کمک کند که بیشتر از یکدیگر قدردانی کنید.

اگر بدون دلیل از شریک خود ناراحت هستید،

شاید نیاز به کمی فاصله داشته باشید تا آرامش پیدا کنید.

در احادیث و تواریخ وارد شده است که امام رضا(ع) در منزلشان بودند؛ مردى از همان زهّادى که در آن عصر پیدا شده بودند و تحت تأثیر تصوفهاى هندى و مسیحى بودند وارد شد. یک خرماى لطیف عالى براى حضرت آورده بودند یا همان وقت آوردند. حضرت خودشان مى خوردند و به این مرد زاهد تعارف کردند. او از خوردن امتناع کرد. هرچه حضرت به او اصرار کردند نخورد. چرا نمى خورى؟ مریضى یا برایت بد است؟ گفت: نه. پس چرا نمى خورى؟ گفت: آیه قرآن است: ثُمَّ لَتُسْئَلُنَّ یوْمَئِذٍ عَنِ النَّعیم . مگر خدا در قرآن نمى گوید که در روز قیامت از نعمتها پرسش مى شود؟ این نعمت است، اگر بخورم مورد پرسش قرار مى گیرم. حضرت فرمود: اگر انسانى یک عده مردم را به منزلش دعوت کند و سفره اى پهن کرده باشد و مردم از غذاهاى منزل او بخورند آیا به خودش اجازه مى دهد که بعد این مردم را مورد مؤاخذه قرار بدهد و بگوید شما چرا از این غذاهایى که من در این سفره گذاشته بودم خوردید؟ اگر انسانى این حرف را بزند شما او را لئیم نمى خوانید؟ خداى کریم و رحیم، خدایى که این بشر را خلق کرده است و این عالم، این زمین و این آسمان، این میوه ها و این ادیم زمین را که سفره عام اوست آفریده است، خدایى که مردم را خودش خلق کرده، این نعمتها را خودش در این دنیا آفریده، این خرما و این نان را خلق کرده، آیا فردا مى آید از انسانها سؤال مى کند که چرا از این نعمتها استفاده کردید، شما حق نداشتید به این سفره من دست دراز کنید؟! این جور زهد با توحید وخداشناسى منافات دارد. 

آن مرد گفت: عجب! پس معنى این جمله چیست؟ حضرت فرمود : معنى اینکه از نعمتها سؤال مى شود، این نیست که سؤال مى کنند شما چرا نعمتها را مصرف کردید؛ از نعمتها سؤال مى کنند که آیا اینها را بجا مصرف کردید یا بجا مصرف نکردید؟ خدا هر نعمتى که به انسان داده (چشم، گوش، خوراکیها) براى یک هدفى آفریده و براى اینها حدود و مقرراتى معین کرده است. مثلا غذا براى خوردن است؛ اگر انسان غذا را نخورد بریزد روى خاک و اسراف کند، خدا در روز قیامت سؤال مى کند مى گوید: این که براى ریختن نبود، براى خوردن بود. یا بخورد، در خوردن اسراف کند، مى گوید این غذا براى خوردن است، این بدن و جهاز هاضمه انسان هم براى این است که غذا بخورد اما براى این نیست که انسان با غذا خودش را بیمار کند. همچنین نعمتهاى معنوى. از قرآن هم سؤال مى کنند، از ولایت ما اهل بیت هم سؤال مى کنند. نمى گویند چرا از قرآن استفاده کردى؛ مى گویند چرا از قرآن استفاده نکردى یا خوب استفاده نکردى؟

 مرحوم کلینی (رضوان الله علیه) نقل می کند که در یکی از جبهه های ج _/ نگ یک باران تندی آمده، بین حضرت (رسول اکرم (ص)) و بین سپ _/ اهیانش فاصله شد. نیروهای رزمی حضرت در آن طرف قرار گرفتند؛ حضرت هم تنها ماند و خسته شد و زیر یکی از این بوته ها سرگرم استراحت بود. دشمن هم فرصت را مغتنم شمرد، در کمینگاه کمین کرد و خود را به بالای سر حضرت رساند.

مرحوم کلینی نقل می کند که این دشمن آمده، شم شیر کشیده؛ گفته: (من ینجیک)؟ سپ _/ اهیانت که آن طرف هستند، تو تنها هستی؛ بین شم شیر من و سرت هیچ فاصله ای نیست، چه کسی تو را نجات می دهد؟ حضرت که آنجا استراحت کرده بود، زیر آن شم شیر برّاق قرار داشت؛ در کمال شهامت و قدرت و طمانینه فرمود: (الله)! یعنی بین این شم شیر تیز و برهنه تو و سر من قدرت غیبی فاصله است. آن شخصی که مشرک بود، سُر خورد و افتاد و خودش یک طرف، شم شیر یک طرف؛ مرحوم کلینی از امام (سلام الله علیه) نقل می کند که حضرت برخواست و بالای سر او شم شیر کشید، فرمود: (من ینجیک)، حالا تو را چه کسی از دست من نجات می دهد؟ عرض کرد: (کن خیر آخذ)، کَرم و بزرگواری تو؛ حضرت فرمود: برو، بخشیدم*؛ این ” پیغمبر ” است!!

این می شود (رحمه للعالمین)*، این می شود (لا تکلّف الّا نفسک)*، این می شود (علّمه شدید القوی)*، این می شود کسی که هنگام قبض روح عزرائیل (سلام الله علیه) اجازه می خواهد؛ از پیغمبر اجازه می خواهد.

——————————————————-

📌 الکافی / جلد ۸ / صفحه ۱۲۷

📌 سوره انبیاء / آیه ۱۰۷

📌 سوره نساء / آیه ۸۴

📌 سوره نجم / آیه ۵
📋 درس اخلاق

📆 قم ؛ ۱۳۹۱/۱۰/۲۱